Hiç sesi olmayan bir insanlık düşlemek... Yalnızca böcek sesleri, dalların hışırtısı ve dalga sesleri ile dolup taşan yüreklerimiz... Uzaklara seslenmek yok; sevdiğini söylemek yok; şarkı söylemek yok; belki yazı var sadece; insanlar ellerinde kağıt kalemle dolaşıyor.
Ne kadar tuhaf olurdu kimbilir; az sonra arabanın altında ezilecek olana "dur" diyemezsin; terk eden sevgiliye "gitme" diyemezsin; sevgilerini de nefretlerini de yazılara dökersin. Bakış ve mimiklerle yaşayan insancıklardan oluşan bir dünya halkı... Her sabah sessiz sedasız sokaklara dökülen insanlar. Yalnızca motor sesleri ile günü tamamlıyorlar.
Peki ya tüm evren sessiz olsa; hiçbir şeyden ses çıkmasa... Söylenmesi gereken şey şu belki de; "ses, düşüncenin uğultusunu dindirebilen yegane unsurdur".
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder